Fizykoterapia

Fizykoterapia

Katalog zabiegów fizykoterapeutycznych
Nazwa zabiegu
Masaż suchy - częściowy - minimum 20 minut na 1 pacjenta, w tym min. 15 minut czynnego masażu
Galwanizacja
Jonoforeza
Elektrostymulacja
Tonoliza
Prądy diadynamiczne
Prądy interferencyjne
Prądy Tens
Prądy Trëberta
Prądy Kötza
Ultradźwięki miejscowe
Ultrafonoreza
Impulsowe pole magnetyczne niskiej częstotliwości
Laseroterapia punktowa
Laseroterapia - skaner
Kąpiel wirowa kończyn
Krioterapia miejscowa (pary azotu)
Ćwiczenia wspomagane
Naświetlanie promieniem widzialnym, podczerwonym lub ultrafioletowym - miejscowe

Elektroterapia jest działem fizykoterapii, który wykorzystuje w celach leczniczych i diagnostycznych energię elektryczną. Zabiegi wykonywane są poprzez aplikację prądu stałego lub prądów impulsowych o różnej częstotliwości przy użyciu nowoczesnej aparatury medycznej. Elektroterapia wykorzystuje działanie biostymulacyjne prądu, który w zależności od rodzaju może powodować:

  • zmniejszenie dolegliwości bólowych,
  • pobudzanie nerwów i mięśni,
  • łagodzenie stanu zapalnego,
  • polepszenie trofiki tkanek,
  • przyspieszenie regeneracji uszkodzonych tkanek,
  • wzmacnianie siły mięśniowej,
  • intensyfikację procesów przemiany materii.

Powszechnie w elektroterapii wykorzystuje się następujące rodzaje prądów:

  1. prąd stały:
    • jonoforeza - wprowadzanie jonów leku w głąb tkanek,
    • galwanizacja;
  2. prądy impulsowe małej częstotliwości:
    • prądy diadynamiczne - Bernarda,
    • prądy Träberta,
    • przezskórna elektryczna stymulacja nerwów – TENS,
    • elektrostymulacja;
  3. prądy impulsowe średniej częstotliwości:
    • prądy interferencyjne - Nemeca,
    • prądy Kotza – inaczej zwane rosyjską stymulacją;

Elektroterapia może byś szeroko stosowana w leczeniu wielu jednostek chorobowych jako terapia indywidualna lub skojarzona z innymi zabiegami fizjoterapeutycznymi, kompleksowo traktując proces leczenia.

Magnetoterapia jest dziedziną fizykoterapii opierającą się na oddziaływaniu na tkanki impulsowym polem magnetycznym niskiej częstotliwości. Metoda znalazła zastosowanie w leczeniu wielu schorzeń z zakresu ortopedii, reumatologii oraz chorób wewnętrznych. W odróżnieniu do innych metod fizykoterapii, terapia polem magnetycznym niskiej częstotliwości pozwala na głębokie oddziaływanie na organizm. Terapia polem magnetycznym, podobnie jak inne metody fizykoterapii może stanowić autonomiczną metodę lub stanowić jeden z elementów terapii w procesie kompleksowego leczenia.

Lecznicze działanie magnetoterapii polega na:

  • zmniejszeniu dolegliwości bólowych
  • pobudzaniu krążenia krwi i dotlenianiu komórek
  • działaniu przeciwobrzękowym i przeciwzapalnym
  • obniżaniu ciśnienia krwi
  • wzmacnianiu odporności organizmu
  • wspomaganiu regeneracji tkanek (w tym tkanki kostnej i skóry)
  • pobudzaniu procesów przemiany materii.

Wskazania do magnetoterapii:

  • urazy: kontuzje, zwichnięcia, złamania, bóle i urazy mięśni,
  • choroby zwyrodnieniowe stawów,
  • choroby reumatyczne:
  • stany zapalne (ostre i chroniczne),
  • osteoporoza,
  • stany pooperacyjne, przyspieszanie gojenia,
  • poparzenia.

Laseroterapia jest dziedziną pokrewną, znanej od setek lat fototerapii. Laseroterapia w medycynie jest stosowana stosunkowo niedługo. Niemniej jednak ma zastosowanie w wielu jej dyscyplinach a co za tym idzie rodzaje laserów są bardzo różne. W przypadku fizykoterapii stosuje się niskoenergetyczne lasery biostymulacyjne o małej mocy, których zadaniem jest stymulacja poddanego terapii punktu ciała poprzez dostarczenie odpowiedniej dawki energii wyrażanej w dżulach/cm² (J/cm²). Aplikatory laserowe którymi dysponujemy są aplikatorami najnowszej generacji, dzięki czemu gwarantujemy wysoką jakość zabiegu a jednocześnie możemy nimi operować w sposób bezpieczny.

Działanie biostymulacyjne promieniowania laserowego powoduje:

  • poprawę ukrwienia i odżywiania tkanek;
  • pobudza regenerację komórek i naczyń krwionośnych oraz syntezę białek;
  • działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne.

Biostymulacja laserowa znalazła zastosowanie w wielu dyscyplinach klinicznych: medycynie sportowej, ortopedii, reumatologii, neurologii, dermatologii. Zastosowanie ich w lecznictwie obejmuje wiele chorób.

Wskazania do laseroterapii:

  • dolegliwości mięśniowo-szkieletowych takich jak np. bóle mięśniowe;
  • stanów zapalnych stawów;
  • stanów zapalnych ścięgien;
  • zespołu cieśni nadgarstka;
  • bólów odcinka szyjnego kręgosłupa;
  • bólów odcinka piersiowego kręgosłupa;
  • bólów odcinka lędźwiowego kręgosłupa;
  • terapii ran i owrzodzeń;
  • kontuzji sportowych tkanek miękkich.

W przeciwwskazaniach zwykle wymienia się wiele schorzeń, które są przeciwwskazaniami dla wszystkich innych terapii fizykalnych.

Terapia promieniowaniem podczerwonym IR (infrared radiation) jest metodą fizykoterapii, którą w dużym skrócie możemy nazwać światłoterapią, czy też światłolecznictwem. Terapia ta do leczenia wykorzystuje promieniowanie elektromagnetyczne. W medycynie do wywołania efektu biologicznego używa się promieniowania IR o długości fali 770 do 15000 nm.

Zastosowanie promieni podczerwonych:

  • powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych,
  • wzmożenie procesów przemiany materii,
  • odruchowy wpływ na narządy położone głębiej przez pobudzenie receptorów cieplnych skóry,
  • zmniejszenie napięcia mięśni,
  • działanie przeciwbólowe.

Promieniowanie IR znajduje zastosowanie w leczeniu między innymi przewlekłych i podostrych stanów zapalnych, zespołów bólowych kręgosłupa. Stosowane jest także jako przygotowanie przed masażem, terapią manualną, fizykoterapią, kinezyterapią.

Terapia ultradźwiękowa, zwana też czasami wewnętrznym masażem tkankowym. Nie jest to oczywiście masaż w ścisłym tego słowa znaczeniu, niemniej jednak to porównanie jest o tyle trafne, że działanie na tkankę fala ultradźwiękową powodujemy jej „rozmiękczenie”. Ten efekt powoduje kilka pozytywnych działań dla organizmu:

  • oddziaływanie chemiczne pobudza reakcje chemiczne w organizmie. Obrazowo można przedstawić to w ten sposób, że na skutek wibracji mieszają się substancje chemiczne w naszym organizmie.
  • oddziaływanie biologiczne powodujące zwiększenie przenikalności błon komórkowych, co znacznie ułatwia transport składników odżywczych do tkanek.

W wyniku połączenia obydwu efektów można opisać pożądane działania terapii ultradźwiękowej, a mianowicie:

  • przeciwbólowe;
  • zwiększające ukrwienie tkanek;
  • zmniejszające napięcie mięśni;
  • zwiększające rozciągliwość tkanki łącznej (blizny, stany po urazach mięśni i torebek stawowych);
  • przyspieszające gojenia się ran.

Terapia ultradźwiękowa, dzięki swoim właściwościom penetrującym pozwala na wprowadzenie poprzez tkankę skórną związków chemicznych działających leczniczo. Zabieg taki nazywany jest ultrafonoforezą. Zabieg ten pozwala wzmocnić działanie leku przez wprowadzenie go bezpośrednio w okolice chorych tkanek.

Ultrafonoforezę stosuje się:

  • przeciwbólowo;
  • przeciwzapalnie.

Przeciwwskazania do realizacji ultrafonoforezy są następujące:

  • nowotwory i stany po ich operacyjnym usunięciu;
  • ciąża;
  • cukrzyca ;
  • wszczepione, elektroniczne, implanty, metalowe, endoprotezy, stymulatory serca;
  • wypadanie krążka międzykręgowego;
  • ostre procesy zapalne i stany gorączkowe;
  • nerwobóle nie wyjaśnionego pochodzenia;
  • niezakończony wzrost kości;
  • skazy krwotoczne;
  • niewydolność krążenia;
  • zaburzenia rytmu serca;
  • gruźlica;
  • ciężki stan ogólny i wyniszczenie organizmu;
  • zakrzepowe zapalenie żył;
  • zaburzenia ukrwienia obwodowego;
  • neuropatie;
  • stany po wycięciu łuku kręgowego;
  • nerwica wegetatywna;
  • obecność w tkankach metalowych ciał obcych.

Leczenie tkanek miękkich niskimi temperaturami nazywamy ogólnie krioterapią. Krioterapia miejscowa parami azotu, bo o takiej metodzie tutaj będzie mowa wspomaga leczenie narządu ruchu. Bardzo dobre efekty przynosi w leczeniu chorób stawów, jednak najlepiej opisana jest w przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). Zabieg miejscowy trwa około 4 minut. Wybraną okolicę ciała schładza się parami azotu o temperaturze około -160 stopni Celsjusza. Po tym krótkim zabiegu z reguły ustępuje ból. Zaznaczyć trzeba, że leczenie niskimi temperaturami nie jest niczym nowym, jednak jako terapia zaakceptowana przez medycynę akademicką, funkcjonuje od ponad stu lat. Leczenie skrajnie niskimi temperaturami było możliwe dzięki skropleniu azotu przez polskich uczonych. Pierwsza komora kriogeniczna powstała stosunkowo niedawno, bo w 1978 roku w Japonii. Za to druga w Europie a trzecia na świecie powstała w Polsce w 1989 roku i nie sposób tu zapomnieć o ogromnym wkładzie do polskiej ale i światowej kriogeniki prof. Zdzisława Zagrobelnego. Dzięki jego pracy i jego współpracowników możemy teraz w prosty sposób pozbyć się bólu.

Poniżej przedstawione są schorzenia, których leczenie z powodzeniem można wspomagać krioterapią:

  • zapalenia stawów, w tym: reumatoidalne, młodzieńcze przewlekłe, reaktywne, łuszczycowe, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa;
  • dna moczanowa;
  • przewlekłe zapalenia kręgosłupa szyjnego;
  • zespół bolesnego barku;
  • zapalenie okołostawowe ścięgien, torebki stawowej i mięśni;
  • choroby reumatyczne tkanek miękkich;
  • zwichnięcia i skręcenia urazowe stawów;
  • uszkodzenia łąkotki;
  • naderwania ścięgien i mięśni;
  • ostre i zadawnione urazy sportowe i pooperacyjne;

oraz dla odnowy biologicznej:

  • u przemęczonych fizycznie i psychicznie osób dorosłych;
  • u sportowców wyczynowych;
  • zespoły bólu mięśniowo-powięziowego;

Pamiętać jednak trzeba, że są pewne ograniczenia w stosowaniu krioterapii. Poniżej przedstawione są podstawowe przeciwskazania do krioterapii:

  • krioglobulinemia;
  • kriofibrynogemia;
  • ropno-zgorzelinowe zmiany na skórze;
  • neuropatie układu współczulnego;
  • niedoczynność tarczycy;
  • niski poziom hemoglobiny – niedokrwistość;
  • stosowanie niektórych leków (neuroleptyki, alkohol);
  • wyniszczenie i wychłodzenie organizmu;
  • schorzenia mięśnia sercowego lub aparatu zastawkowego serca w okresie niewydolności krążenia;
  • miejscowe zaburzenia ukrwienia;
  • zaawansowana miażdżyca;
  • choroba nowotworowa;
  • obecność miejscowych odmrożeń;
  • uszkodzenia skóry;
  • nadciśnienie tętnicze znacznego stopnia;
  • przebyte zakrzepy żylne i zatory tętnic obwodowych;
  • pokrzywka na zimno.